امید نجوان

در تازه‌ترین برنامه‌ از کانون فیلم خانه سینما که بعدازظهر دیروز (شنبه هجدهم خرداد) با مشارکت انجمن کارگردانان سینمای مستند برگزار شد ابتدا مستند خُرامان» ساخته‌ی آرش اسحاقی به نمایش درآمد و سپس نشست پرسش و پاسخ با حضور سازنده‌ی این فیلم برگزار شد.
در ابتدای این نشست که مصطفی شیری اجرای آن را برعهده داشت، آرش اسحاقی در پاسخ به پرسشی درباره‌ی تلفظ صحیح نام فیلم خود گفت: تلفظ این واژه با ضمّه‌ی حرف خ» درست است و ریشه‌ی ‌ساخت این کلمه از خورایان می‌آید که در واژه‌هایی نظیر خراسان نیز به کار رفته است.»
وی گفت: این اصطلاح (به معنای آمدن خورشید) هم‌چنین در واژگان مربوط به رقص‌های آیینی هم دیده شده و شامل معنای خورشید (در تک‌واژه‌ی نخست) و افزودن آن به کلمه‌ی آیان (به معنی آینده) است.»  
اسحاقی هم‌چنین با تشکر از شخصیت محوری فیلم خود گفت: او حدود سه سال حضور من را در زندگی خود تحمل کرد و این مستند بیش‌تر از آن که فیلم من باشد اثری از اوست. خوش‌حالم که این اعتماد به فیلمی تبدیل شده که امروز و در این جلسه مورد قضاوت تماشاگران قرار می‌گیرد.» متن کامل را در ادامه‌ی مطلب بخوانید.

سالن سیف‌الله داد خانه سینما بعدازظهر روز یک‌شنبه دوازدهم خرداد، شاهد نمایش و سپس نقد و بررسی نسخه‌ی ترمیم شده‌ی فیلم خانه‌ی خدا» بود.
در ابتدای این جلسه که با حضور منتقدان مهمان، محمد تهامی‌نژاد و رضا درستکار برگزار شد، ناصر صفاریان، دبیر کانون فیلم خانه سینما با اشاره به این که فیلم مورد بحث در سی‌ام آذرماه 1345 و به شکل عجیبی هم‌زمان با ماه مبارک رمضان به نمایش گذاشته شده گفت: نمایش خانه‌ی خدا» در بیش از ده سینمای تهران باعث شده بود کسانی که حتی کم‌ترین علاقه‌ای به سینما نداشتند برای تماشای این فیلم به سالن‌های نمایش‌دهنده‌ی آن قدم بگذارند.»
وی گفت: اکران گسترده‌ی خانه‌ی خدا» که به غیر از تهران، در حدود هشت شهر بزرگ ایران نیز در جریان بود بخش عمده‌ای از افراد مذهبی این شهرها را به خود جلب کرد و جالب این که در شرایط متفاوتی که برای نمایش عمومی این فیلم در نظر گرفته شد،‌ برخلاف رسم آن سال‌ها سرود شاهنشاهی در ابتدای فیلم پخش نشد و برای رعایت حال افراد مذهبی، عکس‌هایی که در سالن انتظار سینماها به نمایش برنامه‌ی آینده اختصاص داشت نیز جمع‌‌آوری شد.»
صفاریان افزود: فیلم خانه‌ی خدا» را می‌توان یکی از نخستین مستندهای ایرانی دانست که به اکران عمومی راه پیدا کرده و با فروش قابل توجهی هم روبه‌رو شده است.» متن کامل را در ادامه‌ی مطلب بخوانید.

بعدازظهر شنبه یازدهم خردادماه و در تازه‌ترین برنامه از کانون فیلم خانه سینما که با همکاری انجمن کارگردانان سینمای مستند برگزار می‌شود ابتدا مستند صدسالگی» به کارگردانی منوچهر مشیری به نمایش درآمد و سپس نشست پرسش و پاسخ با حضور سازنده‌ی این فیلم برگزار شد.
در ابتدای این جلسه که مصطفی شیری اجرای آن را برعهده داشت، منوچهر مشیری درباره‌ی ایده‌ی ساخت این فیلم گفت: نخستین‌بار در سال 1341 و زمانی که دانش‌آموز دبستانی بودم با نام دکتر گنجی آشنا شدم. آن‌وقت‌ها در مدرسه‌ی ما کلاس پنجمی‌ها کتاب خیلی خاصی را که طراحی، کاغذ و حتی قطع نامتعارفی داشت به شیوه‌ی جالبی با خود حمل می‌کردند و همین نکته نشان می‌داد آن‌ها با افتخار این کار را انجام می‌دهند.»
وی که در فیلم خود برش‌هایی از زندگی محمدحسن گنجی، پیش‌کسوت عرصه‌ی جغرافیا و پیش‌بینی وضع هوا را به نمایش گذاشته گفت: این کتابی بود که تا آن زمان مشابهش وجود نداشت و من که در سال‌های قبل از پنجم دبستان بودم آرزو می‌کردم هرچه زودتر بزرگ شوم تا بتوانم آن را از نزدیک ببینم. بعدها متوجه شدم این کتاب جغرافیا» است و در آن به موضوع‌های پراکنده اما بسیار جذابی در این‌باره پرداخت شده است.»
مشیری افزود: وقتی کتاب را ورق می‌زدیم تا اسم نویسندگان آن را ببینیم یکی از کسانی که تحت عنوان نویسنده‌ قید شده بود محمدحسن گنجی بود که ظاهراً در آن دوران هنوز به مقطع دکترا نرسیده بود؛ و این نام به‌عنوان یک خاطره‌ی خوش از دوران تحصیل در دبستان برای همیشه در ذهنم ثبت شد.»
وی گفت: آن کتاب به قدری برایم عزیز بود که برخلاف سایر کتاب‌های درسی آن را نگهداشتم و تا سالیان سال آن را حفظ کردم.» متن کامل را در ادامه‌ی مطلب بخوانید.
 

سالن سیف‌الله داد خانه سینما، بعدازظهر روز یک‌شنبه بیست و نهم اردیبهشت‌ماه شاهد نمایش نسخه‌ی ترمیم شده‌ی در کوچه‌های عشق» (ساخته‌ی خسرو سینایی) و سپس نقد و بررسی این فیلم بود.
در ابتدای این نشست که شاهین شجری‌کهن به‌عنوان منتقد مهمان در آن حضور داشت خسرو سینایی در پاسخ به پرسش ناصر صفاریان، دبیر کانون فیلم خانه سینما درباره‌ی احساس خود سی سال پس از ساخته شدن در کوچه‌های عشق» گفت: اگر آدم با کار خود زندگی کرده باشد، کاری که انجام داده به بخشی از زندگی او تبدیل خواهد شد؛ و در چنین شرایطی دیگر مهم نیست کسی آن کار را دوست داشته باشد یا نه. مهم، احساس رضایتی است که از انجام آن کار حاصل می‌شود.»
وی افزود: در بین فیلم‌هایی که ساخته‌ام عروس آتش» بیش از سایر کارهایم مورد توجه مردم قرار گرفت اما واقعیت این است که بعضی‌ها از جمله زنده‌یاد عباس کیارستمی در کوچه‌های عشق» را اثر بهتری نسبت به آن فیلم می‌دانستند. برای خود من نیز در کوچه‌های عشق» جایگاه ویژه‌ای دارد و امروز تعدادی از بخش‌های از آن را خیلی دوست دارم.» متن کامل را در ادامه‌ی مطلب بخوانید.

در تازه‌ترین برنامه از کانون فیلم خانه سینما که روز شنبه بیست و هشتم اردیبهشت‌ماه و با مشارکت انجمن کارگردانان سینمای مستند برگزار شد ابتدا مستند اصفهان در بوق کارخانه‌ها» ساخته‌ی بهروز ملبوس‌باف به نمایش درآمد و سپس جلسه‌ی پرسش و پاسخ با حضور سازنده‌ی این فیلم برگزار شد.
در ابتدای این برنامه که مصطفی شیری به نمایندگی از کارگروه نمایش انجمن کارگردانان سینمای مستند اجرای آن را برعهده داشت بهروز ملبوس‌باف در پاسخ به پرسشی درباره‌ی نحوه‌ی تولید فیلم خود گفت: تدوین نسخه‌ی چهل دقیقه‌ای این فیلم که قرار بود بعدها گسترش پیدا کند در زمستان سال 91 به پایان رسید. در حقیقت فیلم فعلی که هفتاد دقیقه است نسخه‌ی گسترش‌یافته‌ی همان طرح قبلی است و بد نیست بدانید تسویه‌حساب نهایی این فیلم، سرانجام، ماه گذشته و هفت سال پس از پایان تولید آن انجام شد!»
ملبوس‌باف که این فیلم را درباره‌ی حیات اجتماعی صنعت در اصفهان ساخته گفت: مستند اصفهان در بوق کارخانه‌ها» یکی از قسمت‌های مجموعه‌ای است که در صدا و سیمای مرکز اصفهان تولید شد. نسخه‌ی اولیه‌ی این فیلم چهل دقیقه بود و قرار بود بعد از ساخته شدن این قسمت، سایر قسمت‌های پیشنهادی نیز ساخته شود که بنا به دلایلی این اتفاق نیفتاد.»
وی گفت: طرح اولیه‌ی من شامل سه قسمت بود که بخش اول به کارخانه‌ها در اصفهان می‌پرداخت و قسمت دوم و سوم آن که ساخته نشد قرار بود به ذوب آهن اصفهان و شرکت فولاد مبارکه بپردازد.»
ملبوس‌باف هم‌چنین درباره‌ی نمایش‌های محدود اصفهان در بوق کارخانه‌ها» گفت: این فیلم سال 92 در جشنواره‌ی سینماحقیقت نامزد دریافت یکی از جوایز جنبی بود و تا جایی که خبر دارم جدا از نمایش‌های محدودی که در این جشنواره داشت فقط یک‌بار از شبکه‌ی تلویزیونی شما» پخش شده است.» متن کامل را در ادامه‌ی مطلب بخوانید.

تازه‌ترین برنامه‌ی کانون فیلم خانه سینما که بعدازظهر یک‌شنبه بیست و دوم اردیبهشت در سالن سیف‌الله داد برگزار شد، به نمایش و نقد و بررسی نسخه‌ی ترمیم‌شده‌ی فیلم نار و نی» ساخته‌ی سعید ابراهیمی‌فر اختصاص داشت.
در ابتدای این برنامه که جدا از سازنده‌ی فیلم، حسین ایری (یکی از نویسندگان فیلم‌نامه) و احمد طالبی‌نژاد (منتقد سینما) نیز در آن حضور داشتند ناصر صفاریان، دبیر کانون فیلم خانه سینما نار و نی» را یکی از نمونه‌ای‌ترین فیلم‌های جریان سینمای عرفانی و یکی از جریان‌سازترین آثار این نوع سینما» دانست که طبق این تعریف در دهه‌ی شصت معمولاً توسط بنیاد سینمایی فارابی تولید می‌شد.»
وی گفت: نکته‌ی جالب این‌جاست که این فیلم برخلاف تصور عمومی از سرمایه‌گذاری دولتی برخوردار نیست اما نوع مطلوب سینمای مطلوب مدیران دولتی را دنبال می‌کند.»
سعید ابراهیمی‌فر در پاسخ به این نکته گفت: از زمانی که نار و نی» ساخته شد تا کنون همواره این تصور وجود داشته که این فیلم دربست به سفارش بنیاد سینمایی فارابی ساخته شده؛ در حالی که چنین چیزی اصلاً صحت ندارد.» متن کامل را در ادامه‌ی مطلب بخوانید.

بعدازظهر روز شنبه بیست و یکم اردیبهشت‌ماه و در تازه‌ترین برنامه از کانون فیلم خانه سینما، فیلم مستند منیر» ساخته‌ی بهمن کیارستمی به نمایش درآمد و سپس نشست پرسش و پاسخ با حضور سازنده‌ی این فیلم برگزار شد. 
در ابتدای این جلسه که با همکاری انجمن کارگردانان سینمای مستند و با مشارکت کارگروه نمایشِ این انجمن برگزار شد، بهمن کیارستمی در پاسخ به پرسش مصطفی شیری (مجری برنامه) درباره‌ی ایده‌ی ساخت منیر» گفت: این فیلم به منظور نمایش در حاشیه‌ی نمایشگاهی از آثار منیر فرمانفرماییان که سال 2014 در موزه‌ی گوگنهایم به نمایش درآمد ساخته شد و در طول ماه‌هایی که این نمایشگاه برگزار می‌شد بارها به نمایش گذاشته شد.»
کیارستمی که در منیر» به برش‌هایی از زندگی و فعالیت‌های منیر فرمانفرماییان، هنرمند فقید عرصه‌ی هنرهای تجسمی پرداخته هم‌چنین درباره‌ی نمایش این فیلم بدون زیرنویس فارسی گفت: امروز، نخستین نمایش رسمی این فیلم به حساب می‌آید و متاسفانه‌ی نسخه‌‌ای از این فیلم که زیرنویس فارسی داشته باشد هنوز آماده نشده است.»
کیارستمی سپس با اشاره به این که مستند منیر» حدود پنج سال قبل از درگذشت منیر فرمانفرماییان (در فروردین‌ماه گذشته) ساخته شده گفت: تصویری که از خانم فرمانفرماییان در این فیلم ثبت شده نشان می‌دهد او آدم بسته‌ای بود. جلسه‌ی اول فیلم‌برداری، همان سکانس آغاز فیلم بود که در آن می‌گوید اصلاً دلش نمی‌خواهد در فیلم حضور داشته باشد و از جلوی دوربین کنار می‌رود. متاسفانه ایشان حتی تا آخرین روز تصویربرداری که حدود یک‌‌سال و نیم طول کشید هم با حضور در مقابل دوربین راحت نبود و از انجام این کار سر باز می‌زد.» متن کامل را در ادامه‌ی مطلب بخوانید.